Fremanezumab w prewencji migreny epizodycznej

Migrena jest częstym schorzeniem charakteryzującym się występowaniem napadowych bólów głowy z towarzyszącymi nadwrażliwością na hałas czy światło oraz nudnościami i wymiotami. Jest jednym z najczęstszych schorzeń prowadzących do niepełnosprawności. Najczęściej występuje postać sporadyczna w której liczba dni z bólem głowy w miesiącu jest poniżej 15. Chociaż u większości chorych liczba napadów nie jest duża to szacuje się że około 8 % ma od 10 do 14 dni z bólem głowy w miesiącu i jest w grupie wysokiego ryzyka przejścia w przewlekła postać schorzenia. Zgodnie z wytycznymi zaleca się rozpoczynanie leczenia profilaktycznego u chorych z powyżej 4 napadami w miesiącu. Leczonych profilaktycznie chorych na migrenę jest mniej niż 15 %. Peptyd związany z genem kalcytoniny (calcitonin gene-related peptide CGRP) jest nuropeptydem zbudowanym z 37 aminokwasów. Występuje zarówno w centralnym jak i obwodowym układzie nerwowym i odgrywa rolę w patofizjologii migreny.

Fremanezumab (TEV-48125) jest w pełni humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym  który poprzez łączenie się z CGRP zapobiega jego biologicznej aktywności. Podawany jest co miesiąc w podskórnych iniekcjach. W badaniach kontrolowanych z placebo wykazano skuteczność oraz dobrą tolerancję leczenia.

Celem omawianego randomizowanego, podwójnie zaślepionego badania trzeciej fazy była ocena skuteczności oraz tolerancji fremanezumabu w prewencji napadów u chorych z migreną epizodyczną.

Badanie prowadzono w 123 ośrodkach w  dziewięciu krajach. Do badania włączano chorych w wieku od 18 do 70 lat z potwierdzonym co najmniej od roku rozpoznaniem migreny zgodnie z klasyfikacją ICHD 3 beta oraz zachorowaniem przed 50 rokiem życia, mających od 6 do 14 dni z migrenowym bóle głowy w miesiącu (migraine headache days MHD) z czego przez co najmniej 4 dni spełnia od kryteria migreny. Z udziału w badaniu  wykluczano chorych u których co najmniej dwie próby leczenia profilaktycznego okazały się nieskuteczne.. Ostatecznie włączono do badania 875 chorych (w większości kobiet rasy białej w wieku śr. 41,9 lat), których randomizowano do grup leczonych fremanezumabem co miesiąc  (n=290) lub w jednej pojedynczej dużej dawce (n=291) lub placebo (n=294). Głównym punktem końcowym była średnia zmiana ilości dni z migrenowym bólem głowy (definiowany jako kalendarzowy dzień w którym ból głowy utrzymywał się co najmniej dwie godziny i spełniał kryteria migreny lub niezależnie od czasu jego trwania zastosowano tryptany lub ergotaminę) w miesiącu w ciągu 12-tygodniowego okresu leczenia. Dodatkowymi punktami końcowymi były odsetki chorych u których ilość dni z bólem głowy zmniejszyła się co najmniej 50 % oraz ocena w skali oceniającej upośledzenie związane z migreną (Migraine Disability Assessment MIDAS).

Wyniki omawianego badania potwierdziły, że u chorych z migreną epizodyczną u których dotychczasowe leczenie profilaktyczne okazało się nieskuteczne podskórnie podawany fremanezumab istotnie zmniejszył w porównaniu z placebo ilość dni z migrenowym bólem głowy. Przy stosowaniu co miesiąc o 1,5 dnia oraz w jeden wysokiej dawce o 1,3 dnia. U istotnie większego odsetka chorych leczonych fremazumabem (w obu schematach) MHD zmniejszyła się istotnie w porównaniu z grupą kontrolną. Profil działań niepożądanych w grupie leczonej był podobny jak w poprzednich badaniach z tym lekiem. Najczęściej występującymi objawami ubocznymi był ból w miejscu podania leku.