Odporność wrogiem płodności

Zgodnie z definicją Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) niepłodność rozpoznaje się, gdy nie dochodzi do poczęcia dziecka w ciągu 12 miesięcy regularnego współżycia, bez stosowania jakichkolwiek środków antykoncepcyjnych.

Na niepłodność mogą wpływać zaburzenia hormonalne, choroby narządów rozrodczych oraz czynniki środowiskowe (np. przyjmowane leki). Często nieskuteczne leczenie tej przypadłości, kończy się decyzją o zapłodnieniu in vitro. Przed jej podjęciem warto jednak poznać wszystkie możliwości diagnostyczne. Może zdarzyć się tak, że problem tkwi w zaburzonym funkcjonowaniu układu odpornościowego (immunologicznego).

Niepłodność o podłożu immunologicznym

W przypadku niepłodności o podłożu immunologicznym organizm produkuje przeciwciała przeciwko komórkom biorącym udział w zapłodnieniu i uszkadza je. Taka reakcja organizmu wpływa na zaburzenia płodności. To schorzenie nie ma dodatkowych objawów. Jedynym symptomem są trudności z poczęciem dziecka.

W diagnostyce największe znaczenie ma przeprowadzenie badań na obecność specyficznych przeciwciał wytworzonych przez organizm. Mogą to być przeciwciała przeciwko plemnikom, które występują u około 20% bezpłodnych par i są najlepiej poznanym czynnikiem immunologicznymi hamującym zapłodnienie. Może je wytwarzać organizm zarówno kobiet, jak i mężczyzn.

U kobiet mogą być obecne w śluzie szyjki macicy, tworząc barierę blokującą dotarcie plemników do komórki jajowej. Kobiecy organizm może również wytwarzać przeciwciała przeciwko różnym elementom jajnika, np. komórkom osłonki pęcherzyka jajnikowego (Anty- Theca folliculi) lub otoczce przejrzystej komórki jajowej (Anty- zona pellucida).

Organizm męski natomiast może produkować przeciwciała przeciwko komórkom znajdującym się w jądrach (Anty- Leydig cells). Badanie na obecność specyficznych przeciwciał nie jest inwazyjne, polega jedynie na pobraniu próbki krwi lub nasienia.