Skuteczność fumaranu dimetylu o przedłużonym uwalnianiu u chorych z RRSM przestawionych z leczenia octanem glatirameru

Stwardnienie rozsiane (multiple sclerosis, MS) jest przewlekłą zapalną chorobą ośrodkowego układu nerwowego. Dostępne metody leczenia mają za zadanie zatrzymanie lub spowolnienie progresji choroby poprzez zmniejszenie ilości klinicznych rzutów oraz postępu niepełnosprawności. Fumaran dimetylu o przedłużonym uwalnianiu (delayed-release fumarate, DMF) szybko przekształca się w aktywny metabolit – fumaran monometylowy. Skuteczność DMF u chorych z rzutową postacią stwardnienie rozsianego (RRMS) w porównaniu do grupy placebo wykazano między innymi w badaniach DEFINE i CONFIRM. Ostatnio stwierdzono, że DMF może być skuteczną opcją terapeutyczną w rutynowej praktyce klinicznej dla pacjentów, którzy przestają przyjmować natalizumab.

Celem omawianego badania RESPOND była ocena skuteczności fumaranu dimetylu o przedłużonym uwalniani u chorych z rzutową postacią stwardnienia rozsianego leczonych wcześniej octanem glatirameru.

Badanie RESPOND było 12-miesiecznym prospektywnym, wieloośrodkowym badaniem obserwacyjnym IV fazy z jawnym lekiem. Chorym podawano DMF w dawce 240 mg 2 razy dziennie. Do badania włączano dorosłych chorych z RRMS leczonych octanem glatirameru, u których stwierdzono suboptymalną odpowiedź na leczenie. Definiowano ją jako niedostatecznie optymalną skuteczność, wystąpienie nietolerancji lub słabe przestrzeganie przyjmowania dawek octanu glatirameru. Głównym punktem końcowym był roczny wskaźnik rzutów (annualized relapse rate, ARR). Dodatkowe punkty końcowe obejmowały ocenę klinicznych wyników w samoocenie chorego (patient-related outcomes, PRO). Rejestrowano je po 6 i 12 miesiącach leczenia między innymi za pomocą 36-punktowego kwestionariusza oceniającego jakość życia (SF-36, Short Form Health Survey) czy 7-punkowej skali depresji Becka (7-item Beck Depression Inventory). Ostatecznie włączono do badania 318 chorych, z czego badanie ukończyło 247 chorych. Średnia wieku badanych wynosiła 47,6 lat. W ciągu rocznego okresu obserwacji rzuty choroby wystąpiły u 7% (22 z 318) chorych. Po raz pierwszy przedstawiono wyniki pierwszej prospektywnej analizy, uzyskanych w realnych danych klinicznych dotyczących wpływu leczenia fumaranem dimetylu u chorych z rzutową postacią stwardnienia rozsianego, u których odnotowano suboptymalną odpowiedź na leczenie. Wskazują one, że leczenie za pomocą DMF może być skutecznym wyborem terapeutycznym u chorych z RRSM dotychczas nieleczonych skutecznie za pomocą octanu glatirameru. Po rocznym leczeniu DMF ARR był statystycznie niższy niż w przed rozpoczęciem leczenia. Bez rzutów pozostawało 93% leczonych. Odsetek ten przed włączeniem DMF podczas leczenia octanem glatirametu wynosił 59%. Wyniki te były zgodne ze wspomnianymi wcześniej wynikami badań DEFINE i CONFIRM. Nie odnotowano innych objawów ubocznych od raportowanych we wcześniejszych badaniach. Chory opisywali leczenie DMF jako dogodniejsze oraz skuteczniejsze z mniejszą ilością objawów ubocznych.

Reasumując: wyniki przedstawionego badania potwierdzają, że DMF może być skutecznym wyborem terapeutycznym u chorych z RRSM i suboptymalną odpowiedzią na leczenie octanem glatirameru.